Makaleyi buradan dinleyebilirsiniz…

Mevcut İslam inancında reenkarnasyona şiddetle karşı çıkılır. Sorularlaislamiyet.com adresinde, “Kuranı Kerim’de Reenkarnasyonun olduğu iddia ediliyor. Bu konuda nasıl cevap vermeliyiz? Kuran ayetleriyle açıklar mısınız?” sorusuna verilen cevabı incelemek istiyorum.

Öncelikle, benim düşündüğüm yeniden doğuş inancını tarif etmeliyim. Çünkü, pek çok farklı yeniden doğuş inancı olduğu için, yanlış anlaşılmayı engellemek gerek. Yazıda reddedilmeye çalışılan reenkarnasyon inancı, benim düşüncelerimle tam örtüşmüyor.

İnsan tekâmül eden bir varlıktır. Kastettiğim tekâmül, beden olarak değil, ruhsal gelişimdir. Fakat maddesel olarak da sonuçları vardır. Tekâmül dediğim şey: İnsanın daha zeki ve daha kâmil insan olmasıdır. Bu gelişim tamamen ruhumuzun gelişimidir ama, ruhun bedene hükmetmesi yüzünden insanın yapısına direk olarak yansır. Ve asla geri gitme yoktur. Her seferinde insan olarak doğulur. Her seferinde farklı deneyimler yaşamak için, farklı yaşamlarda bedenlenilir. Ruh yaşayacağı şeyleri kendisi belirlemez ama, yaşadığı şeylerden sonra verdiği tepki tamamen özgür iradesiyle olur. İşte tekâmül dediğimiz şey bu deneyimlerin toplamından olur. Ve asla bir deneyim tekrar edilmez. Tüm hayatlardaki her deneyim farklıdır. Fakat yanlış anlaşılmasın, tekâmül denilen şey, ancak ölümden sonra öte dünyada ruha yüklenir. Yani yaşarken herhangi bir gelişim olmaz. Elbette edindiğimiz bilgiler bize katkı sağlar ama, o, tekamül değildir.

Şimdi yazıdan pasajlar alarak inceleyelim… [stextbox id=”grey”]

 Tenasüh ve Reenkarnasyon Olmadığını İfâde Eden Ayetler.

Kur’ânı Kerim’de, insanın yeniden diriltilişinin kıyamet günü olacağı, iâde tabirinden insanların kıyamet gününde tekrar diriltilmelerinin kasdolunduğu, bu diriltmenin bir defâya mahsus olduğu ve ölümden sonra tekrar dünyaya dönüşün asla mümkün olmayacağı açıktır. Bu hususta pek çok âyet vardır. İşte bunlardan birisi: “Nihayet onlardan birine ölüm gelip çattığında der ki, Rabbim! beni geri gönder. Tâ ki, boşa geçirdiğim dünya hayatında iyi ameller işleyeyim. Hayır! O, söylediği boş bir laftan ibarettir. Onların arkalarında ise, yeniden diriltilecekleri güne kadar bir berzah  vardır.” (Mü’minûn, 99-100).

Bu âyet, dünyaya yeniden gelmenin olmayacağını açık ve kesin bir şekilde ifâde ediyor. Nitekim İkbâl, “Kur’ânı Mubîn’de, iyice açıklanmış ve hiç bir fikir kargaşasına yer vermeyecek mahiyette olan, üç noktaya dikkat etmemiz gerekir” dedikten sonra, ikinci noktada: “Kur’ânı Kerîm’e göre, bu dünyaya yeniden gelmek imkânsızdır. Bu husus aşağıdaki âyette gayet açık bir şekilde açıklanmıştır: ..”  diyerek, yukarda takdîm ettiğimiz âyeti zikretmiştir.

Kur’ânı Kerîm dünyaya yeniden dönüş isteğinin boş bir laf olduğunu ifâde ederken tekid sadedinde “o, söylediği boş bir laftan ibarettir” buyurmuştur.

“Onların arkalarında ise, yeniden diriltilecekleri güne kadar bir berzah vardır” ifâdesi de, onların diriltilecekleri güne kadar berzah âleminde bekleyeceklerini, yani dünya hayatıyla âhiret hayatı arasında bir hayatta olacaklarını, dünyaya dönemeyeceklerini belirtmektedir. “Nasıl ki ana rahminden çıkan bir çocuk, yeniden tekrar oraya dönemiyorsa, bu dünya hayatından çıkarak, kabir hayatına giden bir rûh da, oradan çıkıp geriye tekrar dönemeyecektir”.

[/stextbox]

Ayet incelendiğinde “Rabbim! beni geri gönder. Tâ ki, boşa geçirdiğim dünya hayatında iyi ameller işleyeyim.” sözü, kişinin yanlış yaşadığı hayatına geri dönmek isteğini açıkça göstermektedir. Yani kişinin geri dönme isteği, tamamen o hayatına geri dönme isteğidir. Kişi, geri gittiğinde de, her şeyi hatırlamak istemektedir. İşte, kabul edilmeyen geri dönüş, budur. Asla reenkarnasyonla bir ilişkisi yoktur. Zaten, tekâmül sürecinde de, yaşanan deneyimlerin tekrar edilmesi istenmez. Eğer, Kuran’da tekâmülün varlığı kabul edilirse; bu geri dönüş isteğinin aynı deneyimlerin tekrarı olacağı için kabul edilmediği anlaşılır. Yoksa, yeniden doğuşu engellemek için, geri dönüşe karşı çıkılmaz. Zaten ayette açıkça “yeniden diriltilecekleri güne kadar bir berzah vardır” diyerek, yeniden dirileceklerini de söyler. Yani ayetin yanlış anlaşılması pek mümkün değil ama, mevcut İslam inancı ayeti kıvırarak anlamı değiştirmektedir. Ayette yeniden dirilmenin kıyamette olacağını belirten hiçbir ifade olmamasına rağmen, mevcut İslam inancı bunun, kıyametteki dirilme olduğunu söylemesi tamamen yapılan kabul sebebiyledir.

Aslında Vakıa suresi yeniden doğuşu çok açık anlatmaktadır. Vakıa 60’dan65’e.

 [stextbox id=”warning”]

Sizin yerinize benzerlerinizi getirmek ve sizi bilemeyeceğiniz bir şekilde yeniden yaratmak üzere aranızda ölümü biz takdir ettik. (Bu konuda) bizim önümüze geçilmez.
Andolsun, birinci yaratılışınızı biliyorsunuz. O hâlde düşünseniz ya!.
Ektiğiniz tohuma ne dersiniz?!
Onu siz mi bitiriyorsunuz, yoksa bitiren biz miyiz?

[/stextbox] diyerek tek bir yaratılış olmadığını söyler. Vakıa 61′de açıkça “Sizin yerinize benzerlerinizi getirmek ve sizi bilemeyeceğiniz bir şekilde yeniden yaratmak üzere aranızda ölümü biz takdir ettik” diyor ve insanın ibret alması için de, bitkiyi örnek veriyor. Bitkiyi örnek vermesi boşuna değildir. Çünkü, bitki tohumdan oluşur ve tekrar tekrar ekilir. Bitkiyi ektiğimizde kuru bir çöp olmuyorsa, bizimde tohum gibi bir kökenimizin olması gerektiği açıktır. Yani bitki örneği, bizim tohumumuzun da, ruh olduğunu göstermesi için verilmiştir. Eğer bitkilerin genleriyle uğraşıp onları geliştirirsek, ondan elde edeceğimiz tohum, yeni durumun tohumu olacaktır, yani gelişecektir. Her ekim sırasında, ona genetik müdahale eder ve geliştirirsek, tohum bu gelişimi genleriyle sonraya taşıyacaktır. İşte ruh da öyledir. Sonraki hayatında tekâmülde ulaştığı noktada, kaldığı yerden devam eder. Fakat, dünyaya geldiğinde, bilgi olarak sıfırlanır. Ayette “sizi bilemeyeceğiniz bir şekilde yeniden yaratmak” ile kastettiği olay budur. Zekâ ve kâmil insan olma yönüyle ulaştığı son nokta, ruhunda yüklü olur. Yapılan şey, bir insanın yaşantısında kazandığı seviye, berzah hayatında ruhuna yüklenir ve başka bir bedende tekrar bedenlenir. Bu böyle sürüp gider. Tâ ki! O’na dönebilecek seviyeye gelene kadar. İnsanın, her hayatında edindiği kazanımların ruhuna yüklenerek yükselmesinin sonucu, onda zekâ artışı olarak gözükür.  Günümüzde bir dede ile torun arasında ki zekâ farkı gözle görülebilecek seviyededir. 

Ayette “birinci yaratılışınızı biliyorsunuz” diyor ama bizim ilk yaratılışta olmadığımız kesindir. Fakat biz önceki hayatlarımızı hatırlamadığımız için, hatırladığımız tek yaratılışımızı ilk yaratılışımız olarak düşünüyoruz. Ayette onun için ilk yaratılış diyor. Biz alıntıya devam edelim.

 [stextbox id=”grey”]Bu apaçık ifadeden sonra, “bu âyet rûhun ayrıldığı bedene dönmeyeceğini ifâde ediyor, dünyaya dönmeyeceğini değil” veya, bu âyet “reenkarnasyonun olmadığını değil sürekli dünyaya geri gidip açığını kapatmak isteyenlerin bu isteklerinin reddedildiğine delîldir” gibi iddiâların gerçeği yansıtmadığı açıktır. Çünkü âyette ne eski bedene dönme isteğine, ne de bu sözü söyleyenin dünyaya bir kaç defa geldiğine dâir bir alamet yoktur. Eğer bu istek dünyaya bir kaç kere gelen bir kimse tarafından yapılmış olsaydı o zaman cevap olarak, defalarca dünyaya gönderilmedin mi… gibi ifâdelere yer verilirdi. Nitekim buna benzer bir başka âyette, pişmanlığını dile getiren inkârcıya şöyle cevap verilmiştir: (Fâtır, 37) “Sizi, düşünüp öğüt alacak kimsenin düşünüp öğüt alabileceği kadar yaşatmadık mı? Size uyarıcı da gelmişti.” Bu âyette de, insana düşünüp taşınacağı ve öğüt alacağı kadar ömür verildiğinden bahsedilmiş, fakat bir kaç kere dünyaya gelmekten bahsedilmemiştir. Bu ayet açıkça reenkarnasyonu reddettiği halde, dünyada 25 yıl kalanla, 100 yıl kalanın bir sayılamayacağı, böyle bir şeyin Allah’ın adaletine uygun düşmeyeceği, söylenerek tam aksine, reenkarnasyona delîl getirilmeye çalışılmış. Az yaşayan ve böylece öğüt almak için gerekli süreye ulaşamayan insanların tekrar dünyaya gönderileceği sonucuna varılmak istenmiştir.[/stextbox]

Yazar “bu âyet rûhun ayrıldığı bedene dönmeyeceğini ifade ediyor, dünyaya dönmeyeceğini değil” düşüncesine itiraz ediyor ama sözlerinde bir delil yok. Tek yaptığı savunma  “Çünkü ayette ne eski bedene dönme isteğine, ne de bu sözü söyleyenin dünyaya bir kaç defa geldiğine dair bir alamet yoktur. Eğer bu istek dünyaya bir kaç kere gelen bir kimse tarafından yapılmış olsaydı o zaman cevap olarak, defalarca dünyaya gönderilmedin mi… gibi ifadelere yer verilirdi…” şeklinde olmaktadır. Oysa ayette “boşa geçirdiğim dünya hayatında iyi ameller işleyeyim” sözünü görmezden geliyor ve daha açık bir ifade bekliyor. Bende, tersi bir mantıkla “yeniden doğuş diye bir şey yoktur” anlamına gelecek bir ayet bekliyorum.

Yazar, Fatır 37 ayetini de cevap olarak sunmaktadır. Oysa insan kaç defa yaşarsa yaşasın, hiçbirini hatırlamamaktadır. Bu hatırlamamak, tekâmülün gereğidir. Geçmiş hayatlarını hatırlamayan insana “defalarca dünyaya gönderilmedin mi?” gibi bir cevap verilemeyeceği, aşikâr olmasına rağmen, fatır 37 ayetiyle cevap verilmesini, yeniden doğuş yoktur mantığı için kullanmıştır. Oysa verilebilecek normal cevap verilmiştir ve yeniden doğuş vardır ya da yoktur savı için kullanılamaz.

 [stextbox id=”grey”]Aslında böyle bir iddia, reenkarnasyon ilkesine de aykırıdır. Çünkü bu ilkeye göre dünyaya yeniden gelmenin sebebi kusurlu, günahkâr insanların, kendi kusur ve hataları sebebiyle tekâmüllerini tamamlayamamalarıdır. Hem insana neden yeterli bir süre tanınmasın da dünyaya bir daha getirme ihtiyacı doğsun ki! İlk seferde bunu gerçekleştirmek varken ömrü parçalara ayırmaya gerek var mıdır?[/stextbox]

Yazarın, bu paragraf ile yeniden doğuşun sebebinin “Tekâmül” olduğunu anlamadığını gösteriyor. Yeniden doğuş, laf olsun diye değildir. Ruhun tekâmülünün oluşabilmesi için gereklidir. Tek bir hayatta kâmil insan olunamayacağına göre, bunun çok kereler olması kaçınılmazdır. İnsan gibi vahşi bir yaratığın, tanrıya layık olmadığı çok açıktır. Tanrıya layık seviyeye gelebilmek için, çok daha fazla tekamül gerekir.

Kuran’dan tekâmülü kaldırırsanız bazı ayetlere olmadık anlamlar vermek zorunda kalırsınız. Bu ayetlere en güzel örnek Mearic 4 ayetidir. Tekâmülü anlatan ayet bir yolculuk olarak çevrilmektedir. Ayette  “Melekler ve Ruh miktarı ellibin yıl süren bir gün içinde ona çıkar.” demektedir. Mevcut inanç bu durumu, ya yolculuk olarak düşünülür ya da “ayet müteşabihattandır” diyerek bilinmezlere sokulmaktadır. Oysa çok açık olarak meleklerin ve ruhların tekâmül ederek O’na çıkmaları anlamı es geçilmektedir. Bu ayetin yolculuğu anlatmadığını anlamak için “miraç” olayını düşünmek gerek. Miraçta da Peygambere bir melek eşlik etmiştir ve geri dönüldüğünde yatak henüz soğumamıştı. Miraç olayına inanan birinin, bu ayeti yolculuk olarak düşünmesi çok abestir

Eğer Kuran’dan tekâmülü kaldırırsanız, cehennem mantığını açıklayamazsınız. Mevcut İslam inancı;

1-Tek bir hayat yaşanacağını savunur. (Ayet yok ama öyle inanılıyor)

2-Suçluların bazıları ebedi cehennemde kalacaktır. ([tooltip layout=”classic” text=”Onlar ebedi olarak onun altında kalırlar. Ne azabları hafifletilir, ne de kendilerine göz açtırılır.” effect=”1″]Bakara 162[/tooltip], [tooltip layout=”classic” text=”Ey Muhammed! Sana haram aydan ve o ayda savaşmaktan soruyorlar. De ki: O ayda savaşmak, büyük bir günahtır. Bununla beraber Allah yolundan alıkoymak, O’nu inkar etmek, insanları, Mescidi Haram’dan menetmek ve halkını oradan çıkarmak, Allah yanında daha büyük bir günahtır ve fitne, öldürmekten daha büyük bir vebaldir. Onlar, güçleri yeterse, sizi dininizden döndürmek için sizinle savaşmaktan hiçbir zaman geri durmazlar. Sizden de her kim, dininden döner ve kâfir olarak can verirse artık onların bütün amelleri, dünyada ve ahirette boşa gitmiştir. İşte onlar, cehennemliklerdir. Onlar orada ebedi olarak kalacaklardır.” effect=”1″]Bakara 217[/tooltip], [tooltip layout=”classic” text=”(Allah), onların hepsini topladığı gün, cinlere: ‘Ey cin topluluğu! İnsanların çoğunu yoldan çıkardınız’ der. İnsanlardan cinlerin dostu olanlar da şöyle derler: ‘Rabbimiz! Biz birbirimizden faydalandık. Nihayet bize tayin ettiğin vademize ulaştık’. Allah da:’Sizin durağınız cehennemdir. Orada, Allah’ın dilemesi müstesna, ebedi olarak kalacaksınız’ der. Şüphesiz Rabbin hikmet sahibidir, her şeyi bilendir.” effect=”1″]Enam 128[/tooltip], [tooltip layout=”classic” text=”Müşrikler kendi inkârlarına kendileri şahit olup dururlarken Allah’ın mescidlerini imar etmeleri mümkün değildir. Onların bütün yaptıkları boşa gitmiştir. Ve onlar ateş içinde ebedi olarak kalacaklardır.” effect=”1″]Tevbe 17[/tooltip].,[tooltip layout=”classic” text=”Bilmiyorlar mı ki, kim Allah’a ve Resulüne karşı gelirse, ona muhakkak ki içinde ebedi kalınacak cehennem ateşi vardır. İşte rüsvaylığın büyüğü de budur.” effect=”1″]Tevbe 63[/tooltip], [tooltip layout=”classic” text=”Sonra o zulüm yapanlara ‘Tadın bakalım şu ebedi azabı!’ denilecek. ‘Vaktiyle kazandığınızdan başkası ile mi cezalandırılacaksınız?'” effect=”1″]Yunus 52[/tooltip]. [tooltip layout=”classic” text=”Şüphesiz ki suçlular, cehennem azâbında ebedi olarak kalacaklardır.” effect=”1″]Zuhruf 74[/tooltip] vs).

3-Allah bazıları inanmasın diye kalplerini mühürlemiştir. ([tooltip layout=”classic” text=”Allah onların kalplerini ve kulaklarını mühürlemiştir. Gözlerinin üzerinde bir de perde vardır. Ve büyük azab onlaradır.” effect=”1″]Bakara 7[/tooltip], [tooltip layout=”classic” text=”Bunlar, o kimselerdir ki; Allah kalblerini, kulaklarını ve gözlerini mühürlemiştir. Ve onlar, gafillerin ta kendileridir.” effect=”1″]Nahl 108[/tooltip]).

4-Allah cehennemi dolduracağına yemin etmiştir. ([tooltip layout=”classic” text=”Ancak Rabbinin rahmetle yarlığadığı kimseler başka. Onun içindir ki, onları yarattı. Ve Rabbinin ‘Andolsun ki cehennemi cinlerden ve insanlardan tamamen dolduracağım’ sözü böylece tamam oldu.” effect=”1″]Hud 119[/tooltip]).

5-İnsan ve cinlerin çoğu cehennem için yaratılmıştır. (Hud 119, [tooltip layout=”classic” text=”Andolsun ki, cinlerden ve insanlardan birçoğunu cehennem için yarattık. Onların kalbleri vardır, fakat onunla gerçeği anlamazlar. Gözleri vardır, fakat onlarla görmezler. Kulakları vardır, fakat onlarla işitmezler. İşte bunlar hayvanlar gibidirler. Hatta daha da aşağıdırlar. Bunlar da gafillerin ta kendileridir.” effect=”1″]Araf 179[/tooltip]).

6-Cehennemde insanın derileri yenilenerek acıyı sürekli yapmak garanti altına alınmıştır. ([tooltip layout=”classic” text=”Şüphesiz ki âyetlerimizi inkâr eden kâfirleri biz yarın bir ateşe atacağız. Derileri piştikçe azabı duysunlar diye, kendilerine başka deriler vereceğiz. Çünkü, Allah gerçekten çok güçlüdür, hüküm ve hikmet sahibidir.” effect=”1″]Nisa 56[/tooltip]).

Bu ayetlerden şöyle bir sonuç çıkmaktadır: Allah, insanların ezici çoğunluğunu cehennem için yaratmıştır ve tek bir hayat yaşamalarına rağmen, ebedi cezaya layık görülmüştür. Üstelik cehennemi doldurmak için yemin etmiştir ve bu yeminini tutabilmek için, çoğu insanın kalbini mühürlemiştir. Bu yetmezmiş gibi, birde acıyı daha iyi hissedebilmeleri için derileri yenilenecektir. Bilmem farkında mısınız, bu tarifi dünya üzerinde karşılayabilecek bir kelime yok. “Sadist” bile çok çok hafif kalır.

 [stextbox id=”grey”]

Ayrıca, hidâyeti bulma hususunda insanların durumu farklı farklıdır. Bin yıl yaşayan bir kimse hidâyete erişemeyeceği gibi, bir kaç saatlik bir mükellefiyet zarfında hidâyeti  bulup vefât etmek de mümkündür. Hidâyet için illa da belli veya uzun bir süre gerekmez. Her insana verilen ömür, o insanın hidâyeti bulması için yeterli olabilir. Allah kimin ne kadar zamanda öğüt alacağını bilir, dolayısıyla ömürleri de ona göre takdir etmiş olabilir. Âyet de, bu duruma işâret ediyor. Bu süre o insanın imtihân süresidir ve öğüt almak için yeterlidir. Uzun veya kısa olması önemli değildir. Hatta uzun olması aleyhe de olabilir.

Ayrıca, Allah’ın herkese imkânları ölçüsünde, yaşadığı şartlara ve hayat müddetine göre muâmele edip, hesaba çekeceği de muhakkaktır. Hem böyle bir iddiâya göre, kıyametten az bir zaman önce dünyaya gelenlerin durumu nasıl izâh edilebilir?

[/stextbox]

Yazarın hidayetle, tekâmülü birbirine karıştırdığı görülmektedir. Oysa tekâmülde hem zekâ hem de kâmil insan olma yönüyle ilerleme vardır. Bu durumu  IQ ve EQ zekâ artışı olarak anlamalıyız. Tekâmül her iki zekânın toplamıdır. Hiç bir insan tek bir hayatta Nirvana’ya ulaşamaz. Üstelik tekâmül artışı ruha berzah hayatında yüklendiği için yaşayan insanlarda tekâmül artışı asla fark edilemez. Yazar “kıyametten az bir zaman önce dünyaya gelenlerin durumu nasıl izâh edilebilir?” diye sormaktadır. Oysa yeniden doğuş açısından bir sorun yoktur. O sorun, tek hayat yaşayan insanların kabir hayatı için, sorun teşkil eder. Çok önce ölen günahkâr biri ile, kıyamete yakın ölen günahkâr arasında adaleti sağlamak sorunu vardır. Önceden ölen, diğerinden daha fazla azap görmektedir.

 [stextbox id=”grey”]

Yukarıdaki âyetin ifâde ettiği mânâyı yani dünyaya tekrar dönüşün olmayacağını ifâde eden diğer âyetler de şunlardır:

Onların, ateşin karşısında durdurulup, âh! keşke dünyaya geri gönderilsek de, bir daha Rabbimizin âyetlerini yalanlamasak ve inananlardan olsak! dediklerini bir görsen! Hayır! daha önce gizlemekte oldukları şeyler (günahlar) kendilerine göründü. Onlar dünyaya geri gönderilseler bile, yine kendilerine yasaklanan şeyleri mutlaka tekrar yaparlardı. Onlar kesinlikle yalancıdırlar” (En’âm, 27-28),

…Acaba şimdi bizim için şefaatçiler var mı ki, bize şefaat etsinler, ya da dünyaya geri gönderilsek de, yapmış olduğumuz amellerden başkasını yapsak. Onlar kendilerine yazık ettiler ve uydurdukları şeyler de kaybolup gitti“(A’raf, 53),

Rabbimiz bizi cehennemden çıkar, eğer bir daha dönersek o zaman gerçekten zalimlerdeniz. Allah buyurdu ki, susun! konuşmayın!..” (Mü’minûn,107-108).

En’âm, 28. âyette, “Eğer dünyaya geri döndürülselerdi kendilerine yasaklanan şeyleri mutlaka tekrar yaparlardı” ifâdesi mevzûmuz açısından çok önemlidir. Çünkü bu ifâdeyle, farazâ o insanlar dünyaya tekrar gelseler de, yine aynı şeyleri yapıp, Allah’ın yasak ettiği şeyleri işleyecekleri bildirilerek, insanların bu dünyaya neden bir kere daha gönderilmediklerinin hikmeti beyân edilmiştir.

[/stextbox]

Bu ayetlerde tıpkı yukarıdaki ayet gibi yaşanmış olunan hayata geri dönüşü engellemektedir. Fakat Enam 28 ayetinde çok önemli bir ayrıntı daha vardır. Eğer “kişi geri gönderilse ve yaşadığı hayatı hatırlamazsa yine eskisi gibi yaşayacaklardır” demektedir. Yazar bu durumu geri gönderilmeme gerekçesi olarak görmektedir. Aslında bu durum yeniden doğuş mantığıyla çok örtüşmektedir. Çünkü sunulan yaşam şartları değişmezse kişi aynı şeyleri yaşar. Böylece yaşanmış olan hayat tekrarlanır. Oysa aynı deneyimlerin yaşanmasının tekâmüle katkısı olmaz. Bir deneyim yaşayan o deneyimden aldığı tekâmülü almıştır. Aynı deneyim tekâmül açısından hiçbir şey ifade etmez. Onun için tekrar olacak hayatlar planlanmaz. Onun için kişi, başka şartlarda ve oluşumlarda tekâmüle sokulur. Tıpkı Vakıa 61′de dediği gibi… “Böylece sizin yerinize benzerlerinizi getirelim ve sizi bilmediğiniz bir yaratılışta tekrar var edelim diye (böyle yapıyoruz).” diyerek ayet, tekâmül edebilmenin şartlarını ortaya koyar.

 [stextbox id=”grey”]“Onlardan önce nice kavimler helâk ettiğimizi görmüyorlar mı?! Onlar bunlara tekrar dönüp gelmezler (Yâ-sîn, 31) âyeti de helâk edilen insanların, daha sonra gelen insanlara dünyaya tekrar gelmek sûretiyle dönmediklerini açıkça ifâde ediyor. Helâk edilen kavimlerin kusurlu, tekemmül etmemiş insanlar olduğu düşünülürse, bu âyetin reenkarnasyon aleyhinde kuvvetli bir delîl olduğu daha iyi anlaşılacaktır. Bir başka âyette ise, bu manâda, “Helâk ettiğimiz bir karye ehline tekrar dönmek haramdır” (Enbiyâ, 95) buyrularak, dünyaya dönüşün kesinlikle olamayacağı haram tabiriyle tekidli bir sûrette bildirilmiştir.[/stextbox]

Kuran; felaket ile kıyameti özdeşleştirmiştir. Bir nesil dünyasal tekâmülünü tamamladığında kıyametini yaşayarak bedensiz yaşama alınır. O nesil için dünyada bedenlenme sona erer. Onun için ayetteki geri gelemezler sözü yeniden doğuş yoktur ile ilgili bir delil olarak kullanılamaz.

Kuran’ın iki görevinin olduğunu söylemiştim. İşte ilk görevini yapabilmesi için kıyametle felaketi özdeşleştirmiştir. Böylece tekâmül olayını gizleyebilmiştir. Aynı mantıkla kıyameti tanımlarken “(Kehf  47) “dağları yürüteceğiz ve yeryüzünü çırılçıplak göreceksin” diyerek büyük bir felaketi anımsatan tanım kullanır. Oysa bu ayetteki dağlar inançlardır. Bir dağ İslam, bir dağ Budizm, bir dağ Hıristiyanlık vs. olarak düşünmek gerek. İşte kıyamette bu dağlar dümdüz olacak. Sadece gerçek bilgi hâkim olacak ve inanç yönünden dünya tek bir inanca sahip olacak yani dümdüz olmuş olacak.

Kuran kıyametteki görevini zamanında yapabilmesi için sembol dili ile yazılmıştır. Geçmişteki insanlar sembol dili çözemedikleri için kelimelerin gerçek anlamlarıyla bir inanç oluşturmaya çalıştılar. Sembol dil ve bilimsel yetersizlik yüzünden pek çok ayet anlaşılamadı. Flynn etkisi dediğimiz olgu yüzünden de Kuran anlaşılamamıştır. İşte anlaşılamayan bu ayetleri (yalan yanlış) hadisler ile anlamlandırılarak bu günkü inanç sistemi oluştu.

 [stextbox id=”grey”] “(Nahl, 78): “Allah sizi annelerinizin karnından hiç bir şey bilmez vaziyette çıkardıâyeti de reenkarnasyon aleyhinde kuvvetli bir delîldir. Çünkü bu fikri savunanlara göre, insanın yeniden dünyaya gelmesi tekâmül içindir. Tekâmülün olabilmesi için ise, önceki hayattaki birikimin mevcûd olması gerekir. Halbuki bu âyet böyle bir şeyin olmadığını, doğan çocukların hiç bir şey bilmez bir halde dünyaya getirildiğini ifâde ediyor.”[/stextbox]

Nahl 78 ayeti yeniden doğuşun olmadığına delil olarak sunuluyor ama hiç bir şey bilmeden doğmak tekâmül için de olmazsa olmazlardandır. Çünkü tekâmül edebilmek için, öğrenmek çok önemlidir. Zaten kişi en büyük tekâmülü öğrenim hayatında yani çocukluğu ve gençliğinde elde eder. İşte bu eğitimi onun tekâmülü için olmazsa olmazlardandır. Onun için, de bir şey bilmemesi gerekir. Yani bu ayet tekâmüle de güzel bir delil teşkil eder.

Yazar, tekâmülde elde edilen şeyi yanlış düşünüyor. Çünkü tekâmülde elde edilen şey, bilinç ve kâmil insan olma durumudur. Onlar da berzah hayatında ruha yüklenir ve yeniden doğduğunda daha zeki ve daha insancıl biri olarak doğar. Zaten dünyaya baktığımızda insanlık hem daha zeki hem de daha insancıl yönde gittikçe ilerlemektedir. James Robert Flynn, insan popülasyonunun IQ düzeyinde, her on yılda bir yaklaşık 3 puanlık bir artış olduğunu söylemektedir. Eğer insan tek bir hayat yaşıyorsa; neden sonraki nesil, öncekinden daha zeki oluyor? Allah sonraki nesle torpil mi yapıyor? Bunun tekâmül sonucu olduğunu anlamak çok mu zor?

 [stextbox id=”grey”](Duhân, 56) Orada ilk ölümden başka ölüm tadmazlar âyetinde ölümün bir kereye mahsûs olarak yaşandığı ifâde edilmiştir. Dolayısıyla bir kaç veya birçok defâ ölümü gerekli kılan reenkarnasyon bu âyetle de reddolunmaktadır.[/stextbox]

Yazar cennette olan bir olayı dünyasal bir olaymış gibi alıyor. Oysa kıyamet sonrası cennete alınacaklar, bir kereye mahsus öleceklerdir. Çünkü o insanlar, cennet şartlarına uyumlu bir bedene sahip değildir. İşte ölüp, o tür bedene sahip olarak doğmaları gerekmektedir. Kuran cennet deyimiyle dünyada yaşanacak olan altınçağı söyler. Altınçağ döneminde insanlar ölüp dirilmeyecek. Fakat dönemin ilk başlarında kişiler, makro felsefe mantığına yeteri kadar hâkim olamayacakları için bir defaya mahsus olmak üzere öleceklerini anlıyoruz. O ölümlerinden sonra bir daha ölmeyecekler ve yeterli seviyeye geldiklerinde bir üst boyuta geçeceklerdir.

Duhan 56 ayetini yazarın verdiği anlamda kullanırsak [tooltip layout=”classic” text=”Kâfirler diyecekler ki: ‘Ey Rabbimiz! Sen bizi iki defa öldürdün, iki defa dirilttin. Şimdi günahlarımızı anladık. Fakat çıkmaya bir yol var mı?'” effect=”1″]Mümin 11[/tooltip] ve [tooltip layout=”classic” text=”Allah’ı nasıl inkâr edersiniz ki, ölü idiniz sizleri diriltti. Sonra sizleri yine öldürecek, sonra yine diriltecek, sonra da döndürülüp ona götürüleceksiniz.” effect=”1″]Bakara 28[/tooltip] ayetlerini de tevil etmek zorunda kalırız. Zaten yapılan da odur. Bir sürü laf kalabalığıyla ayetlerin anlamı değiştirilmektedir.

 [stextbox id=”grey”]Vakıa sûresinin son âyetlerinde de ölüm anında insanların durumu tasvîr olunduktan sonra: “(Ölen kimse) eğer mukarrebînden ise… Eğer ashabı yemînden ise… Ve eğer yalanlayıcı ve dalâlete düşmüşlerden ise…” buyrularak, öldükten sonra, insanların gidecekleri yerler sıralanmış fakat bunlar içinde tekâmül etmemiş, günahkâr ve kusûrlu kimselerin tekrar dünyaya döneceğinden bahsedilmemiş, bilâkis yalanlayıcı ve dalâlete düşmüş olanların yerinin cehennem olduğu bildirilmiştir: (Vakıa, 92-94) “Ve eğer yalanlayan ve dalâlete düşenlerden ise, ona kaynar sudan bir ziyafet ve cehenneme giriş vardır.[/stextbox]

Hep “Kuran sembolik bir dille yazılmıştır” diyorum. Bu sembollerden biri, cennet diğeri cehennemdir. İşte bu sembollerden cehennem “öte dünyayı”, cennet ise “altınçağ” dönemini sembolize eder. Ve cehenneme gideceklerin “mevcut sistemi kabul etmeyenlerin”, “kurallar içine girmeyenlerin” olacağını söyler ve ateşle tehdit edilir. Aslında ruh, enerjiden olduğu için ateşte yanmaz. Fakat mevcut sistemin oluşması için cehennem kötüymüş gibi lanse edilir. Bu ayetlerde de aynı şeyi görüyoruz.

 [stextbox id=”grey”]

Müşriklerin (Câsiye, 24): “hayat ancak dünya hayatımızdır. Ölürüz, yaşarız, bizi zamandan başka bir şey helâk etmez”  şeklindeki sözleri hakkında da, bazı müfessirler, bu sözleriyle inkârcıların, müşriklerin inancı olan tenasühü ifâde etmiş olabileceklerini söylemişlerdir ki, Cenab-ı Hakk’ın onların bu görüşünü red makamında zikretmesi de tenasüh aleyhine bir delîl sayılabilir.

Kur’ân âyetlerinin yanında, kabir azabını ve nimetlerini haber veren çok sayıda hadîs-i şerîf de reenkarnasyonu reddetmektedir. Acaba âhiret âleminin bütün aşama ve safhalarını detaylı bir şekilde anlatan Peygamberimizin, eğer hakikat olsaydı, reenkarnasyondan da bahsetmemesi mümkün olur muydu? Böylesine önemli ve itikadî bir meseleye hiç değinmemesi düşünülebilir mi? Hem böyle bir şeyi haber verseydi, bazı insanlar büyük bir müjde olarak bu haberi yayıp rivâyet etmezler miydi? Bütün bunlar reenkarnasyonun İslâm’da yeri olmadığını göstermiyor mu?

[/stextbox]

Zaten bu son paragraftaki mantık, mevcut İslam inancını oluşturmuştur. Yani “kimse peygamberden daha iyi bilemez ve eğer yeniden doğuş olsaydı, peygamber söylerdi” mantığı farklı düşünmemizi engellemektedir. Oysa peygamber bir aracıdır. Asla ona vahiy edilenden başka hiç bir şey söyleyemezdi. Eğer ona vahiy edenler öyle düşünmesini istemiş ise o farklı düşünemezdi. Zaten Peygamberin görevi de, mevcut İslâm inancını oluşturmaktır. O da, görevini hakkıyla yapmıştır. Biraz doğru biraz yanlış rivayetlerle gelen hadislerle oluşturulan inanç, İslâm inancını oluşturmaktadır. Zaten geçmiş dönem insanları, Kuran’ı, sembolik yazılımı sebebiyle anlayamazlardı.  Bu durumda başka kaynak aramaları ve hadislere sarılmaları anlaşılabilir bir durumdur. Fakat bu durum, pek çok din dışı şeyin, din diye algılanmasına sebep olmuştur. Böylece mevcut inanç oluşmuştur.

 [stextbox id=”grey”]

Tenasüh veya reenkarnasyon ifâde ettikleri iddiâ olunan âyetlere gelince, öncelikle şunu belirtelim ki, geçmişte tenasühe delîl olarak gösterilen âyetlerin sayısı günümüzde reenkarnasyona delîl olarak gösterilenlerin aksine, çok azdır, üç-beş taneyi geçmez. Bu âyetlerden birisi, (Nisâ, 56): “onların ciltleri cehennem ateşinde pişip kavrulduğu her seferinde, azabı tatsınlar diye yeni ciltlerle değişiriz” âyetidir.

Bu âyette açıkça, cehennem azabı ve bu azabın şiddetini ifâde etmek için, kavrulan bedenlerin yenilenmesinden bahsedilirken, âyette zikredilen cehennemin bu dünya hayatı olduğunu iddiâ edilerek, bu âyetin insanların rûhlarının bedenlerinden ayrıldıktan sonra başka bedenlere girip dünyaya gelmelerine işâret sayılmış, beden içinde olgunlaşamayan rûhun azap çekmek için başka bedenlere girerek bir cehennem olan şu dünya hayatına geri dönecekleri söylenmiştir. Tamamen bâtınıyye kokan, cehennemi bu dünyada arayan bu görüşün ne derece sakat ve bâtıl olduğu açıktır.

[/stextbox]

Bu konuda bende, tenasühü reddettiğim için, yoruma itiraz etmeyeceğim. Çünkü, bu ayetleri bende delil olarak görmüyorum. Bu tür ayetler, mevcut İslam inancının oluşması içindir.

 [stextbox id=”grey”](Bakara, 40, 47, 122): Geçmiş tenasühçülerden bazıları da, “Ey İsrail oğulları! size in’âm ettiğim nimetleri hatırlayın…”  âyetinden hareketle, âyette hitap edilenlerin bizzât o zamanki yahudîler olduğu, ölüp, çürüyüp, aradan uzun zaman geçtikten sonra, Allah’ın kendilerine olan nimetlerini unuttukları için hatırlatma yapıldığını iddiâ etmişlerdir. Halbuki, Arapçada böyle bir üslûp yaygındır. Bir kimseye dedesi ve ataları kasdedilerek, ona söylüyormuş gibi hitap edilebilir.[/stextbox]

Bu konuda yazara katılıyorum. Kuran çok değişik bir dille yazılmıştır. Geçmiştekilere seslenerek şimdiki zamandakilere ya da gelecektekilere seslenebilir. Ya da geçmişteki bir olayı anlatırken aslında gelecekteki bir olayı anlatmış olabilir. Fakat bu ayetlerin hangi anlamda olduğu pek açık değildir.

 [stextbox id=”grey”]

(En’âm, 38): “Yer yüzündeki bütün hayvanlar ve gökte kanat çırpıp uçan bütün kuşlar sizin gibi bir ümmettirler (toplu halde yaşayan canlılardır)  âyetinde de tenasühçüler, bu âyetin yer yüzündeki hayvanların ve kuşların bizim emsâlimiz olduğuna delâlet ettiğini, emsal olma durumunun ve eşitliğin bütün zatî sıfatlarda bulunmasını gerekli kıldığını söyleyerek, tenâsüh ifâde ettiğini iddiâ etmişlerdir. Onlara göre bu misliyet potansiyel olarak mevcuttur, fiili olarak değildir. İnsanlar da hayvanların potansiyel olarak mislidir. “Her ümmete mutlaka bir nezîr (cehennemle uyaran) gelmiştir” (Fâtır, 24) âyetinden hareketle de, önceki âyette ümem olarak tavsîf olunan bu hayvan topluluklarının her birine Allah tarafından birer resûl gönderildiğini savunmuşlardır.

Ayette ifâde edilen emsal olma durumunun, ümet olmada, yani toplu halde yaşama husûsunda olduğu açıktır. Nitekim karınca, arı gibi hayvanlarda bu durum daha açık olarak görülmektedir. Bu misil olma durumu bütün zâtî sıfatlarda olması için ise, hiç bir sebep yoktur.

[/stextbox]

Enam 38 “Yeryüzünde yürüyen hiçbir hayvan ve iki kanadıyla uçan hiçbir kuş yoktur ki, sizin gibi birer ümmet olmasınlar. Biz kitapta hiçbir şeyi eksik bırakmamışızdır, sonra hepsi Rablerinin huzurunda toplanırlar.” Ayeti benim için en önemli ayetlerden biridir. Bu ayette memeli hayvanlar ile kuşların, ümmet olduğu belirtilmektedir. Bu hayvanların ümmet olması ve Rabbin huzurunda toplanıyor oluşları, onların da insan gibi, ruh taşıdığı anlamına geliyor. Çünkü madde beden, asla öte dünyaya gidemez. Öte dünyaya giden şey ancak, ruhtur.

Ayrıca ayette yürüyen ve uçan kuşları zikretmesi, ince bir ayrıntıyı belirliyor. Yürüyen hayvanlarla kastedilen sürüngenler haricindeki memeli hayvanlardır. Benim anladığım memelilerle, kuşların ruh taşıdığı yönündedir. Bu mantığa göre böcekler, sürüngenler ve balıklar ruh taşımaz.

Ruhun varlığını anlayabilmemizin belirgin işaretleri vardır.

1-Ruhu olan canlılar rüya görürler.

2-Ruhu olan canlılar belirgin şekilde akıl emareleri gösterirler. (Fakat her ruh taşıyan akıl emaresi gösteremeyebilir ama her akıl emaresi gösteren ruh taşıyor demektir).

3-Ruh taşıyan hayvanların yavruları yaşamayı öğrenirler. Onları ebeveynleri bakar. Ayrıca yavrular oyun oynar. Örneğin yılan ya da timsah yavruları, eğitim almazlar. Böcekler de doğumdan itibaren içgüdüleriyle hayatta kalırlar. Oysa bir kuş ya da memeli yavrusu ebeveynleri sayesinde hayatta kalır. Onları bakan ebeveynlerinden de, hayatta kalmayı ve beslenmeyi öğrenirler. Eğer işin içinde bir öğrenme işi varsa, o varlığın ruhu vardır ve tekâmül ediyor demektir. Ruhu olmayan bir canlı öğrenemez. O ancak içgüdüleriyle yaşar.

Bu ayetin yeniden doğuşla ilişkisi yoktur.

 [stextbox id=”grey”]Bazı tenasühçüler de, kâfirlerin cehennemde ebedî kalacaklarını ifâde etmek maksadıyla zikredilmiş olan, (A’raf, 40): “Ayetlerimizi yalanlayan ve onlara inanmaya tenezzül etmeyenler var ya, işte onlara gök kapıları açılmayacak ve deve iğne deliğinden geçinceye kadar onlar cennete giremeyeceklerdir…” âyetinden hareketle, kötü rûhluların bedenden bedene geçerek temizleneceklerini, neticede deve bedeninde olan insanın, iğne deliğinden geçebilecek bir meyve kurdu bedenine intikâl ederek saflaşacağını söylemişlerdir.[/stextbox]

Araf 40 ayetinde anlatılan şey çok başkadır. Cehennemde yaşama bilincine varan biri asla cennete geri gitmez. Dediğim gibi cehennem ruhun yaşayacağı asıl ortamdır ve orada yaşama bilincine varan ruhlar cennete gitmezler. Çünkü cennet altınçağ dönemidir ve yeterli tekâmüle ulaşamayanların gittiği yerdir. Yani ayetin yeniden doğuş ya da tenasüh inancıyla ilgisi yoktur. Ben Bakara 28 ve Mümin 11 ayetlerine biraz değineceğim. 

 [stextbox id=”warning”]

Bakara 28 Allah’ı nasıl inkâr edersiniz ki, ölü idiniz sizleri diriltti. Sonra sizleri yine öldürecek, sonra yine diriltecek, sonra da döndürülüp ona götürüleceksiniz.

Mümin 11 Kâfirler diyecekler ki: “Ey Rabbimiz! Sen bizi iki defa öldürdün, iki defa dirilttin. Şimdi günahlarımızı anladık. Fakat çıkmaya bir yol var mı?”

[/stextbox]

Pek çok İslâm düşünürü, bu ayetlerin anlamını, yeniden doğuşa çıkmasın diye, eğip bükmektedir. Benim alıntıladığım yazıda da aynısı yapılmıştır. Fakat benim içinde, iki ile sınırlı yeniden doğuş düşüncesi anlamlı değildir. Bu ayetler arada bir anlam verir gibidir. Sanırım her iki tarafa da yeşil ışık yakarlar. Her iki taraf da kendine delil çıkarsın ama, kesin bir çözüm oluşmasın babında ayetlerdir. Ben “ölü idiniz” söylemini incelemek istiyorum. İnsan ruhu Allahın ruhu olduğu için zaten ezelden beri vardır. Kuran’ın Araf 57’de dediği gibi bir tohumla özdeştir. Kuran, insanı orada, bitkiye benzetir. “Rahmetinin önünde müjdeci olarak rüzgarları gönderen O’dur. O rüzgarlar, yağmur yüklü bulutları yüklenince, onu kurak bir memlekete gönderir, sonra onunla yağmur yağdırır ve onunla her çeşit ürünü yetiştiririz. İşte Biz, ölüleri de böyle diriltiriz. Gerekir ki düşünür, ibret alırsınız” der. Bizler, bir tohumun, uygun hava şartları ve suyu bulunca filizlendiğini bilmekteyiz. İnsan da öte dünyada bir tohumdur. Uygun şartları bulunca dünyada filizlenir. İşte, “ölü olma hali” bitkinin tohum haliyle özdeştir. 

Sanırım çoğu kişi; yeni doğan bebeğe, yeni bir ruh oluşturulup üfleniyor diye düşünüyor. Oysa bütün ruhlar ezelden beri vardır. Çünkü Allah’ı ezeli düşünen birinin, Allah’ın ruhundan olan insan ruhunu yeni oluşmuş olarak düşünemez. Ruh ezelden beri varsa nerede ve ne durumda olduğuna bakmak gerek. Mevcut inancın bu konudaki açıklaması belirsiz bir zamanda ruhlardan (Araf 172) söz alındığı yönündedir. Benim düşüncem ise, Kalû Belâ denilen zamanda, ruhların tekâmüle sokulduğu yönündedir. Kalû Belâ konusunu, mevcut inançtaki gibi düşünmediğim için, konu Kalû Belâ sembolizmi adlı makaleden okunmalıdır. Zaten var olan ruhlar, bilinçlenme sürecine sokulmuştur. Önce hayvan bedenlerinde uzun bir süre doğup ölürler. Belli bir zekâ seviyesine geldiklerinde artık, insan bedenlerinde tekâmül etmeye devam ederler. Kuran, sadece insan dönemlerini baz alır.  Diğer dönemler için çok az bilgi verir. 

Ruhun O’na dönebilmesi için, tekâmül etmesi gerekir. Yani insan, bilinç ve kâmil insan olma yönüyle, tavan yapması gerekir. Bu çabanın insanlık tarafında başarıldığını Kuran İnşikak 6 ayetinde teyit etmektedir.

Rahman 27 ayetiyle, Bakara 162 veya Tevbe 22 çelişir gözükmektedir. Öyle ya! cennette ya da cehennemde ezeli kalınacak ise, yalnızca “Rab baki kalamaz”. Bu duruma mevcut İslâm inancı, nasıl bakıyor bilmiyorum ama, Tekâmül açısından baktığımızda bir gariplik yoktur. Çünkü tekâmül eden şey, zaten Rab’bin bir parçasıdır. O’ndan gelmiş ve tekâmülün sonunda O’na dönecektir. Yani sonuçta cennet, cehennem hepsi onun çeşitli görünümleridir. Asla O’ndan başka hiçbir şey yoktur. İçinde yaşadığımız evren O’ndan gelmiş ve her şey tekâmül ederek O’na dönecektir. Bir zaman sonra, evren kalmayacaktır. Böylece tek baki kalacak olana döneceğimiz için bizde ebedi olacağız.

 [stextbox id=”grey”]

Reenkarnasyonu savunanların iddiâlarına delîl olarak gösterilmeye çalıştıkları bir diğer âyet de şudur: (Şûrâ, 30): “Size her ne musîbet dokunursa, kendi ellerinizle kazandığınız şeyler sebebiyledir. Allah pek çoğunu da affeder“.

Bu âyetten hareketle, çocukların başına gelen belâ ve musîbetlerin onların daha önce yaşadıkları hata ve isyanlarının bir cezâsı olduğu söylenmiştir. Çünkü, bu iddiâ sahiplerine göre, çocuklar masûmdur, çocukluklarında böyle cezâları hakettirecek işler yapmamışlardır.

Aslında bu âyette muhatab olan kimselerin çocukluk çağını geçmiş, mükellef kimseler olduğu açıktır. Çünkü yapılanlarla muâheze etmek, ancak mükellefler için geçerlidir. Hem bu durum Kurân’ın tamamı için böyledir. Muhatab dâima âkil bâliğ olan mükelleflerdir. Dolayısıyla çocuklara isâbet eden musîbetlerin, sadece yapmış oldukları şeyler sebebiyle olduğu söylenemez.

Hem sadece bu âyete dayanarak hüküm vermek doğru olmaz. Nitekim bir başka âyette, zaman zaman masûmlara da musîbetin dokunabileceğinden bahsedilmiştir: (Enfâl, 25): “Geldiğinde sadece sizden zalim olanlara dokunmayacak olan fitneden sakının!” . Bu durum, dünyanın bir imtihan yeri olmasından kaynaklanmaktadır.

Çocukların başına gelen belâ ve musîbetler babaları için bir imtihân, kendileri için de manevî terakkî veya uhrevî sevap vesilesi olabilir. Sonra, hayır ve şer nisbî şeylerdir. İnsan kendisi ve çoluk çocuğu için neyin hayır neyin şer olduğunu tam anlayamaz. Görünüşte kötü gördüğü bir şey kendi hayrına olabileceği gibi, hayır olarak gördüğü bir şey de kendi aleyhine olabilir.

[/stextbox]

Şura 30 “Başınıza gelen herhangi bir musibet kendi ellerinizle kazandıklarınız yüzündendir. Bununla beraber Allah yine de çoğunu affeder.” ayetinde, yukarıdaki söylenenlerle ilgili bir anlatım yoktur. Her iki gurupta yanılmaktadır. Kuran’ın sembol dili kullandığını söylemiştik. Ayette anlatılan şey, tekâmülün: kişinin kendi kararlarıyla şekillendiği şeklindedir. Yaşadığımız her hayatımızda bir rol üstleniriz. Fakat üstlendiğimiz rol bazen iyi, bazen kötüdür. İşte, hayatların dengelenmesi için bir sonraki hayat, bir önceki hayatın durumuna göre şekillenir. Fakat ayette asıl anlatılan şey, kişinin kazandığı tekâmül seviyesidir. Bir sonraki hayatın nasıl olacağını kararlaştıran şey, onun ulaştığı tekâmül seviyesidir. Örneğin kişi, zekâ yönünden kendinden daha zeki bir toplum içinde bedenlenecekse, büyük bir ihtimalle okuyamayan ve ortalamaya göre, daha geri bir hayat yaşayacaktır. İşte, ayet bu gibi durumları anlatmaktadır. Onun yaşadığı hayattaki durumunu, o zamana kadar kazandığı tekâmül seviyesi, belirler.

Alıntının bundan sonrasını isteyen, linkini verdiğim yerden okuyabilir. Hem konu tekrarı olduğu, hem de yazının çok uzun olması nedeniyle, ben sonlandırıyorum.

Kuran’ın, reenkarnasyon konusunda açık olmadığı doğrudur ama, tarafsız olacaksak “yeniden doğuş vardır” düşüncesi, çok daha güçlü delillere sahiptir. Biraz belirsizlik olmasının da, bir gereği vardır. Kuran’ın dünyada yapması gereken iki görevi var. Birincisini yerine getirmiştir. Böylece mevcut İslam inancı oluşmuştur. Bu inancın oluşmasını hadisler sağlamıştır. Hadisler olmasaydı, Kuran bu şekilde yorumlanamayacaktı. Şimdi ise, ikinci görevini yapma zamanıdır. İkinci görevi, insanlığı özellikle Müslümanları, kıyamete hazırlamaktır. İşte bu yeni görevini yerine getirmeye başladığını görüyorum. Pek çok kişinin Kuran’ın başka şeyler söylediğini söylemesi, bu sürecin başladığının göstergesidir.

Seyfullah DEMİR